In ons land vol aardappeleters doen we in de oer-Hollandse traditionele keuken van oudsher niet aan deegwaren of dumplings. In de jaren 60 kwamen de pasta’s ons Calvinistische landje binnendringen. Elleboogjes en spaghetti. De rest kwam veel later. Daarna kwam een keer de de bami met een plak ham en een ei van de afhaalchinees.
Veel later kwamen de ravioli en tortellini in ons leven (yuk 😝, die gedroogde variant) en nog niet zo heel lang geleden de dim-sum. Hele hippe deegwaren.
In andere landen ten oosten van ons zitten dumplings wel in de culinaire traditie. Knödeln. Yep, onze oosterburen hebben ze al. Mogen we best wel een beetje jaloers op zijn.
Een bescheiden lijstje dumplings uit Oost-Europa:
- Polen: Pirogi
- Rusland: Pelmeni
- Georgië: Khinkali
- Duitsland, Oostenrijk: Knödeln (en Klöße*, maar die mag je gelijk vergeten)
- Hongarije: Nokeldi
- Ukraine: Galushki
- Slovenië: žlikrofi
Overigens zit in deze deegballen (ook een vertaling van knödeln) bijna altijd vlees. Vaak lekker vet varkensvlees of lamsvlees. Iets verder naar het oosten (Centraal Azië) wordt dat weer schapenvlees. Wanneer je erin bijt, druipt het vet eruit (en verbrand je je mond). Dat hoort zo.
Maar goed nieuws: ze zijn ook prima met een vegetarische vulling te maken. Daar kun je ook je bek aan verbranden ;-).
*Het verhaal over de Klöße
Als kind ben ik een paar keer in de DDR geweest. Mijn ouders hadden Oost-Duitse vrienden op de stadscamping van Praag opgeduikeld. Die mensen waren altijd super gastvrij en ondanks het feit dat ze het niet breed hadden werden wij enorm goed verzorgd (lees: volgestouwd). Elke middag rond 4 uur kregen we kuchen und torten, en dat waren dan ook meestal 3 soorten. Het favoriete moment van mijn vader. ’s Avonds kregen we dan een lekkere stevige Duitse maaltijd. Zuurkool, gebakken aardappelen, Schweinebraten; dat werk. Eén van die avonden lag er gekookte rode kool op mijn bord, wat vlees met jus en een gigantische aardappel. Althans dat dacht ik.. Toen ik erin prikte, veerde het ding terug.
“Was ist das?!” Het bleek een grote bal gekookt aardappelmeel te zijn. Klöße. Mijn moeder smiespelde dat ik er maar heel veel jus op moest gooien en dat het dan wel meeviel. Naast mij zag ik mijn vader dat ding zonder jus nonchalant wegwerken. Ik had er behoorlijk wat moeite mee.
Dus ja, ik houd enorm van dumplings, ook die grove dingen uit Oost-Europa. Maar die Klöße hoeven mij niet zo. (Alhoewel ik ze best weer eens durf te proberen).